Historia Małego Rudzika
czyli stanowcze NIE bezmyślności!!!!
W środę 28 kwietnia miał odmienić się los Małego Rudzika. Rudzik – został mianowicie zabrany przez młodziutką, ładną mamę z malutką córeczką i miał wieść spokojne życie. Po 30 min. od opuszczenia schroniska nowa pani Rudzika powiadomiła schronisko, że Rudzik jej uciekł i ,,gnał przed siebie“, a ona nie wiedziała co ma dalej robić.
Biedny Rudzik. Mógł zginąć pod samochodem (wydarzenie miało miejsce ul.Więckowskiego/Żeromskiego), a w najlepszym wypadku maleńki pieseczek zostałby na ulicy narażony na przeróżne niebezpieczne wydarzenia.
To dzięki pracownikom schroniska, tuż przed nocą, Rudzik został odnaleziony na przystanku tramwajowym, gdzie leżał zwinięty w kłębuszek i starał się być niewidocznym dla otoczenia.
Rudzik dziękuje panom: Janowi Bilewiczowi oraz Markowi Woźniakowi za to, że trafił do ,,swojego domu“ którym na razie jest schronisko, a w nim Rudzik czuje się bezpiecznie.
W związku z tą historią mieszkańcy schroniska (psy i koty) informują, że nie będą opuszczać schroniska z nieodpowiedzialnym i nieprzygotowanym człowiekiem. Jeżeli człowiek chce znaleźć w schroniskowych zwierzętach prawdziwego, oddanego przyjaciela to musi na to zasłużyć odpowiedzialnością,
przygotowaniem i oczywiście dobrocią.
A więc stanowcze Nie dla bezmyślności -,,zwierzę nie jest rzeczą“.
czyli stanowcze NIE bezmyślności!!!!
W środę 28 kwietnia miał odmienić się los Małego Rudzika. Rudzik – został mianowicie zabrany przez młodziutką, ładną mamę z malutką córeczką i miał wieść spokojne życie. Po 30 min. od opuszczenia schroniska nowa pani Rudzika powiadomiła schronisko, że Rudzik jej uciekł i ,,gnał przed siebie“, a ona nie wiedziała co ma dalej robić.
Biedny Rudzik. Mógł zginąć pod samochodem (wydarzenie miało miejsce ul.Więckowskiego/Żeromskiego), a w najlepszym wypadku maleńki pieseczek zostałby na ulicy narażony na przeróżne niebezpieczne wydarzenia.
To dzięki pracownikom schroniska, tuż przed nocą, Rudzik został odnaleziony na przystanku tramwajowym, gdzie leżał zwinięty w kłębuszek i starał się być niewidocznym dla otoczenia.
Rudzik dziękuje panom: Janowi Bilewiczowi oraz Markowi Woźniakowi za to, że trafił do ,,swojego domu“ którym na razie jest schronisko, a w nim Rudzik czuje się bezpiecznie.
W związku z tą historią mieszkańcy schroniska (psy i koty) informują, że nie będą opuszczać schroniska z nieodpowiedzialnym i nieprzygotowanym człowiekiem. Jeżeli człowiek chce znaleźć w schroniskowych zwierzętach prawdziwego, oddanego przyjaciela to musi na to zasłużyć odpowiedzialnością,
przygotowaniem i oczywiście dobrocią.
A więc stanowcze Nie dla bezmyślności -,,zwierzę nie jest rzeczą“.
Hosting naszej strony zapewnia Ogicom
